Kendisine şizofren teşhisi konulan genç bir kız, Renee, gerçekliği yitirmeye başlamasından, “güzel gerçekliğe” yeniden kavuşuncaya dek süren, “Aydınlanma Ülkesine” yaptığı, olağanüstü serüvenlerle dolu zihinsel yolculuğu sarsıcı ve sürükleyici bir anlatı biçiminde aktarıyor.
İlk Gerçekdışılık Duygularının Ortaya Çıkışı
“Renee, iyileştikten kısa bir süre sonra bana, beş yaşındayken yaşamış olduğu ilk gerçekdışılık duygularına ilişkin açıklamalarda bulunmuştu. Şimdi bunları birlikte öğrenelim.
“Bu olayın başıma geldiği günü çok iyi anımsıyorum. Zaman zaman yaptığım gibi, yalnız başıma gezmeye çıkmıştım. (O sıralarda köy yerinde, yazlıktaydık) Birdenbire, o an önünden geçmekte olduğum okuldan müzik dersindeki çocukların söylediği Almanca bir şarkı yükseldi. Dinlemek için durdum; işte o anda içimde, çözümlenmesi güç ancak daha sonraları hissettiklerimin tümüne benzer garip bir duygu uyandı: Bu, gerçekdışılık duygusuydu. Okulu tanıyamıyormuşum gibi geldi; bir kışla kadar büyümüştü, şarkı söyleyen çocuklar da şarkı söylemeye zorlanan tutuklular olmuşlardı. Sanki okul ve çocukların şarkısı dünyanın geri kalan bölümünden kopmuştu. Yine o anda gözlerim uçsuz bucaksız bir başak tarlasına takıldı. Güneşin altında parlayan bu sarı sonsuzlukla kaygan taştan yapılmış kışla okuldaki tutuklu çocukların şarkısı bende öylesine yoğun bir kaygı uyandırdı ki hıçkırarak ağlamaya başladım. Ardından, koşarak kendi bahçemize geldim ve “her şeyin her günkü gibi olmasını sağlamak” başka bir deyişle yeniden gerçeğe dönmek için oyun oynamaya koyuldum. Daha sonraları gerçekdışılık duygumda her zaman yer açacak unsurlar ilk kez o an ortaya çıktı: Uçsuz bucaksız büyüklük, parlak ışık, nesnenin kayganlığı ve parlaklığı.
Başıma gelenlere pek bir anlam veremiyordum. Ancak babamın bir sevgilisi olduğunu ve anneme acı çektirdiğini aynı dönemde öğrenmiştim. Annemin, babam kendisini terk edecek olursa kendini öldüreceğini söylediğini duyduğumdan, bu gerçekliği öğrenmem beni büsbütün altüst etmişti.”
M.A. Sechehaye, Bir Şizofren Kızın Güncesi, Yol Yayınları, 1993, s. 19-20
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder