21.1.1990
“elbette unutacak onlar da
bir sende yaşayacağım
pis bir sırt ağrısı gibi, yapışkan
gözüne uyku girmeyecek
kolay kolay gülemeyeceksin
ben yeni bir güne başladım
sen, yazık, orada kaldın”
Metin Celal, Herkes Kendine Yabancı, Çizgi-Parantez Yayıncılık, 1999, s. 116
Bozuk Bir Saati Kurarcasına
" sessizliğim bilgeliğimden sanılırdı
aşkları ve insanları tanıyışımdan
bakardım dünyaya uzak gözlerle
eklemlenip deriyle ruhun değdiği yere
/oysa bir seni bile bilemedim /
boyun eğmek ve teslimiyet
işte hep aklımdan geçenler
tarifsiz anılarla
kabul et, katlan, kaybet "
Metin Celal, Herkes Kendine Yabancı, Çizgi-Parantez Yayıncılık , 1999, s. 60
Gereksizliğimi Hissettiğimde
- kubilay’a
“bize de yasaklanmalıydı kehanet
hafızasız tarih, olmayan gelecek
neydi zaten işimiz
hayatta kalmaktan başka”
Metin Celal, Herkes Kendine Yabancı, Çizgi-Parantez Yayıncılık, 1999, s. 49
eski defter 3
STAYING ALIVE
" iyidir böylesine düşünülmek
sizi görünce insanların yol değiştirmeleri
dudak büküp , " boş ver " demeleri
yüreğiniz rahat etsin , bilindiniz
siz de insanların tarihine girdiniz "
Metin Celal , Herkes Kendine Yabancı, Çizgi-Parantez Yayıncılık, 1999, s. 14
eski defter 3
STAYING ALIVE
" affedilir uzaklara gitmeniz
uzaklardan bakmanız
kırılır sesiniz en duyulur yerinden
en bilinir gülüşünüz yıkar insanı
bakarsınız , gittiğiniz anlaşılır "
Metin Celal , Herkes Kendine Yabancı, Çizgi-Parantez Yayıncılık, 1999, s. 14
Unutmak/Hatırlamak
“Bu ses onun mu? Elerine baktı. Evet, onun. “Hadi Bey, bu eller senin. Şimdi hala burada ve merdivenleri gördüğün için müzenin ikinci katına tırmanıyorsun. Kimse senin burada olduğunu biliyor mu?” Bir hatırlama ihtimali camdan bir kuşun kırık kanadı gibi geçti göğsünden. Kuş eridi.”
Ece Temelkuran, Muz Sesleri, Everest Yayınları, 2010, s. 44
Unutmak/Hatırlamak
“Zaman neredeydi? Ellerine baktı. “Şimdi” buradaydı, kırış kırış. Ama zaman nerede?
‘Ama duvarlar…’ ‘Yeşil Hat’ın üzerindeki müzenin duvarlarını vuran silah sesleri kulağındaydı. Ama kurşun delikleri nerede? Bunu yanlış hatırlıyor olamazdı. Müzenin delik deşik duvarları nerede? Yine bir şeyi unutmuştu. Herkesin unuttuğu bir şeyi mi hatırlıyordu? Yoksa herkesin hatırladığı bir şeyi mi unutmuştu? Kimse bu taş hafıza binasının delik deşik olduğunu hatırlamıyor mu?”
Ece Temelkuran , Muz Sesleri , Everest Yayınları , 2010, s. 44
“Bir çizgiye ihtiyacı vardı. Şimdi ile önceyi bölen, bura ile orayı, eski ile yeniyi, hangisinin nerede başlayıp nerede bittiğini gösteren bir çizgi. Hatırlamak ve unutmak için bir hata ihtiyacı vardı. Çiğ beyazı utancı, loş ılıklıktan ayıran bir sınır.”
Ece Temelkuran, Muz Sesleri, Everest Yayınları, 2010, s. 43
Unutmak/Hatırlamak
“Unutmak ılık, ağrılı bir loşluktu. Hatırlamak ise gölgeli uykuyu kesik kesik yanmaya başlayan çiğ beyaz floresan ışığıyla bölen berbat bir mola yeri.”
Ece Temelkuran, Muz Sesleri, Everest Yayınları, 2010, s. 42
Unutmak/Hatırlamak
“Hadi Bey’in aklı iyice karışıyordu. Kırışıklıklarla kat kat ağırlaşıp düşmüş gözkapaklarını bir gayret aralayıp anlamaya çalışıyordu. Savaşın yeniden başladığını sanıyor, sonra ekrandaki memeleri görünce içi rahatlıyor, ne düşündüğünü unutuyor, yeniden bir kalaşnikof gördüğünde şimdiki zamanı hatırlamak için ellerine bakıyor, savaşın bittiğini hatırlayıp tuttuğu ihtiyar nefesini bıkkın veriyor, klipten gelen kalaşnikof sesleriyle kalbi yeniden atmaya başlıyordu.”
Ece Temelkuran, Muz Sesleri, Everest Yayınları, 2010, s. 41
Yaşam
16.
“Yaşarken, sürekli, düştüğünü göreceksin –
çeşitli yüksekliklerden çeşitli derinliklere…”
…
“O yükseklikler ne denli yüksek,
o derinlikler ne denli derin olmuşsa, olacaksa,
yaşamın da o denli yüksek, o denli derin olmuş
-olacak- demektir.
Yaşamın, yüksekliklerin ile derinliklerin arasında
gidip
gelecek.
Yaşamın,
yüksek ve derin
olacak.”
Oruç Aruoba, De Ki İşte, Metis Yayınları, 2001, s. 52-53
Yaşam
13.
“Yaşamını yaşamadan yaşayamazsın
- yaşamın, yaşanınca, yaşamındır.”
…
“Yaşamın, yaşadıklarındır
- yaşamaya ‘karar’ verdiklerin,
ya da yaşamak ‘istedik’lerin değil…”
Oruç Aruoba, De Ki İşte, Metis Yayınları, 2001, s. 49-50
Yaşam
12.
“Yaşamında, hep kendini, girmek istemediğin
durumlara sokmak isteyeceksin – ve,
sokacaksın…”
Oruç Aruoba, De Ki İşte, Metis Yayınları, 2001, s. 49
Yaşam
11.
“Yaşamının büyük bir bölümü,
yaşamına yön verme çabalarınla geçecek
-öyle ki, gün gelecek, bakacaksın,
yaşamın, yön bulma çabasıyla döne döne,
yola hiç çıkamamış…”
Oruç Aruoba, De Ki İşte, Metis Yayınları, 2001, s. 48
Yaşam
10.
“Yaşamın, sürekli gireceğin çıkmazlardan oluşacak;
hep girip, hep çıkacaksın çıkmazlara, çıkmazlardan:
son gireceğin çıkmaz da, hiç çıkamayacağın çıkmaz
olacak – sen en son çıkmazına girdiğinde,
yaşamın da ‘düze” çıkacak…”
Oruç Aruoba, De Ki İşte, Metis Yayınları, 2001, s. 47
Kim demiş ‘can eskimez’ diye
Bu can tedirgin tende
Can da eskimiş
Ben de"
Bedri Rahmi Eyüboğlu
http://www.facebook.com/?sk=messages#!/pages/edebiyat-kulubu/126663584867
Aşk'a Devam...
Bu lafı duyar duymaz hancı kızgın tavaya değmiş gibi elini çekip benden uzaklaştı: “Bana bak derviş, seni hiç sevmedim” diye söylendi. “Bu gece burada kalabilirsin. Ama sabah erkenden toz olacaksın. Bir daha buralarda görmeyeyim suratını!”
Başımı salladım. Anlamıştım.
Böyledir işte. Doğruyu söyledin mi, kızar köpürürle. Hele aşktan bahsetmeyegör, hırçınlaşır, hoyratlaşır, senden nefret ederler.”
Elif Şafak, Aşk, Doğan Kitap, 2009, s. 55
Aşk'a Devam...
“Hancının avuç çizgilerini inceledim; derindi, çatlak çatlıktı, istikrarsızdı hatlar. Kısım kısım hareler belirdi gözlerimin önünde. Her insanın etrafında farklı renklerden bir hale olur. Bu adamınki boza yakın, ölgün bir maviydi. Ruhunun cevheri oyulmuş, kenarları örselenmişti. Dışarıdaki dünyaya karşı kendini savunacak içsel kudreti kalmamıştı adeta. İçten içe kuruyan bir bitki misaliydi hancı aslında. Yiten ruhsal kudretini ikame etmek için fiziksel kudretini ikiye katlamıştı. İçindeki zayıflık dışına şiddet olarak yansıyordu. Bu sebepten, hep başkalarına meydan okuyordu.”
Elif Şafak, Aşk, Doğan Kitap, 2009, s. 53
