“Annem elimde ekmekle sokağa çıkmamdan hiç hoşlanmazdı. Herkes akşamüzeri yoğurtlu şekerli ekmekle dışarı çıkardı ve ben eksik kaldığım için çok üzülürdüm. Sokakta bir şey yemenin ayıp olduğu tek ev bizimkiydi sanki. Akşamüzeri fırından hamur alır gelirlerdi bazen komşular, Asaf ve Ayşegül bahçede ellerinde kızarmış hamurlar birlikte oturur, domates koparıp yerlerdi. Ben dördüncü kattaki evimizin balkonundan, sevdiğini kaptırmış kırpık saçlı Hülya Koçyiğit gibi izlerdim ikisini. Sonunda bir gün Asaf, Ayşegül’ü öptü…
Gözyaşlarım sel olurken, ilk aşk acımı kalbime gömdüm. O mahalleden taşındık…”
İclal Aydın, Bitmiş Aşklar Emanetçisi, Epsilon Yayıncılık, 2003, s.120
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder