“Sokağa Çıkmak; 60’ları bilmem ama 70’lerde çocuk olmanın en güzel tarafı, özgürlük duygusuydu. Gerçi bunun anlamını bilmiyorduk, çünkü bütün arsalar, bahçeler, sokaklar, paklar, deniz kenarları bizimdi. İstediğimiz zaman gider, oynar, gelirdik. Bunun bir tür çocuk özgürlüğü olduğunu arsalar ve yangın yerleri binalarla dolduktan; geniş, serin bahçeli evlerin yerini apartmanlar aldıktan; sokaklar arabaların egemenliğine terk edildikten sonra, büyüyünce anladık. Meğer şanslıymışız, çünkü özgürmüşüz.
Arsalar, yangın yerleri, ilk çocuk parkları; Hüzünlü ağaçlardan ayva çalmak; Dut silkmeler, mısır çalmalar; Tüm zamanların oyunu: futbol; Yakantop, istop, ortada sıçan; İp atlamak, beş taş; Misket, çivi, topaç, tik tak; Seksek, laklak, yoyo, aspirin; Kibrit atmaca, kibrit falı, kibritten evler; Ön dö trua, güzellik mi çirkinlik mi; İsim-şehir-hayvan, adam asmaca; Sapanlar, uçurtmalar, gazoz kapağı biriktirmek…”
Ayfer Tunç, Bir Maniniz Yoksa Annemler Size Gelecek/70’li Yıllarda Hayatımız, Yapı Kredi Yayıncılık, 2001, s.15-52
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder