“… ama ölene ne oluyor? Bazı bölgelerde onun ilkbahar geldiğinde tekrar topraktan bitivereceğine inanıyorlar, ama ben hiç öyle bir olay görmedim. Geçmişteki inancıma göre, kendimi öteki dünyada güçlü olacakların eline teslim etmem gerekiyordu. Yani ya tanrıların, ya da şeytanların. Ama şimdi kendi yıldızım hızla solduğuna göre, başka dünyaların savaş oyunlarında piyon olmak istemiyorum.”
“Bu tanrılara karşı gelmek mi, efendim?”
“Sanmıyorum. Beni yaratanlar ister tanrı, ister şeytan olsun, planlarına karşı koymakta kullanacağım bu aklı da yarattılar. Herhalde kendi yaptıkları kalbin içinde bir karşı koyma gücü bulunduğunu bilecek kadar akılları vardı.”
Tom Robbins, Parfümün Dansı, Ayrıntı Yayınları, 2005, s. 31
2 yorum:
Bu kitapta benim belki en çok etkilendiğim yer kadının kocasının öldüğü sahnedir. Hani "suçluluk duygusu henüz icat edilmedi" denen yer. Ne güzel.
Eline sağlık Ayşe'cim...
Bahar'cım,
Söylediğin sayfalar şu an hafızamda çok net değil, ancak açıp okuyacağım. Bu arada, bu güzel katkın, blogla ilgili yapmak istediğim bir şeyi biraz daha çabuklaştırmamı sağlayacak diye umuyorum. Ne mi yapmak istiyorum? Yazdığım kitaplardan, arzu edenlerin "altını çizdiği satırları" da buraya ekleyebilmesi. Kimbilir vakit ayırıp yazardın birkaç satır kitabın o bölümünden sen de! Sevgiyle öpüyorum.
Yorum Gönder