"Ama artık yapacak bir şey kalmamıştı: Justin'den kalan ne varsa paramparça etmişti ve artık öyle ağırlaşmış hissediyordu ki kendini, neredeyse hareket edemeyecek haldeydi. Ama hala nefes alabiliyordu ve yoga dersinde öğrendiği nefes alma egzersizlerini hatırlayarak derin bir nefes çekip yarısını yavaş yavaş dışarı verdi. Sonra kalan nefesinin yarısını, sonra onun da yarısını, ondan kalanın da yarısını verdi dışarı. İşe yaramıştı. Yoga öğretmeninin önerdiği bir egzersizi daha denedi. Zihninin bir sahne olduğunu düşündü ve seyircilerin arasına kurularak mesafeli bir şekilde, kendi düşüncelerinin sahneden geçisini izledi. Hiçbir şey çıkmamıştı ortaya -sadece arka arkaya geçip giden acı verici, olgunlaşmamış düşünceler. Peki bunları nasıl birbirinden ayırıp da ele almalı? Her şey karman çorman görünüyordu."
Irvın D. Yalom, Divan, Ayrıntı Yayınları, 1999, s.61
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder