“Yalnızca bir kartal gibi yaşayabilen insan –kimsenin kendisini seyretmesine ihtiyaç duymadan- başka birisine sevgisini verebilir; yalnızca o zaman, o insan bir başkasının büyümesi ve gelişmesiyle ilgilenebilir.”
Irvin D. Yalom, Nietzsche Ağladığında, Ayrıntı Yayınları, 1999, s. 313
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder