“Arkasına döndüğü gibi usulcacık yürüyüp uzaklaşmaya koyuldu bulunduğu yerden, geldiğini duysunlar, kendisine seslensinler istemedi. Kimse kendisini sorguya çekmemeli, kimse kendisini uyarmamalı ve uslu olmaya davet etmemeliydi. Durumu iyi değildi, hiç ama hiç iyi değildi; oysa kimse çıkıp ilgilenmiyordu kendisiyle. Madem öyle, o da yalnızlığının ve üzüntüsünün hiç değilse bir güzel tadını çıkaracak, kendisini tam anlamıyla acınacak durumda hissedecekti.”
“Tanrı babaya gitti aklı, bazen çok sever, sayardı onu, Tanrı babayı düşünmesi bir lokmacık da olsa avuttu, ısıttı gönlünü, ama yine çarçabuk eski haline döndü. Kim bilir, belki Tanrı babada da iş yoktu. Oysa özellikle şu sıra güvenebileceği, kendisinden hoşa gidecek, avutucu sözler duyabileceği bir kimseye öyle ihtiyacı vardı ki!”
Hermann Hesse, Rosshalde, Yapı Kredi Yayıncılık, 2009, s. 96
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder