“Kalbinin sesi gırtlağında şişerek büyüdü. Her adımda ayaklarını betondan tek tek söke söke merdivenleri indi. Henüz bu şehirde onun dilini konuşan kimseyi tanımıyordu.
‘Sakın,’ dedi kendine, ‘korkma.’ Bir hafta önceydi, anlamıştı. İnsan çok yalnızken, bir tane daha kendinden doğuruyordu içinde, ‘Korkma,’ desin diye:
“Manila’dan buraya kadar gelebildiğine göre, bir Pazar gününü de yalnız geçirmeyi becerebilirsin… Becerebilirsin.”
Ece Temelkuran, Muz Sesleri, Everest Yayınları, 2010, s. 8
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder