DAYAN DAYANABİLİRSEN

bir bir yitiriyorum sevdiklerimi

ellerimden kuşlar gibi

uçup uçup kuşlar gibi

       uzak dağlar ardına

çivilenmiş gözlerime kiminin

       o yalvaran gözleri

yakıyor kollarımı kiminin kanı

       kimi sitem sitem vuruyor beni

dövünmek tepinmek neye yarar kı

       neyi kurtarır ki üzmek şu canı

her bahar yenilense de dallarda tomurcuklar

o bahar gitti gider

kolay değil ozanın ağlamaması

       gülmesi kolay değil

bulutlar her zaman yağmur getirmez

       şimşek gülmez bulutlardan her zaman

bulut var ki yaz yağmuru güzelim

       geçip gider gül kokulu yel gibi

bulut var ki taş başına yoksulun

       orman söken köy göçüren bir karabasan

tam da başlamışken sevmeği öğrenmeye

tam da başlamışken bal doldurmağa

       özlem denen peteğe

bir bir uçup gidiyor canlarım

gidiyorlar kopar gibi acılı kollarımdan

       dönülmez karanlığa

dövünmek tepinmek neye yarar ki

neyi kurtarır ki ölüme sövmek

       sövmemek ne yazar ki

dağbaşında tek ağaç

fırtınada bir tekne

uçurtması kopup gitmiş bir çocuk

bakıyorum yalnızca

       şaşkın ve umarsız gözlerle arkalarından

dayan yavrum

dayan hasan Hüseyin

dayan dayanabilirsen

Hasan Hüseyin, Filizkıran Fırtınası, Bilgi Yayınevi, 1985, s.37